دویدنِ نافرجام
پس از آن همه دویدن
نرسیدن، نرسیدن، نرسیدن
توی کوچه ها خزیدن
دنبال عشق و علاقه
روح خود را طلبیدن
یافتم همدم خود را
مونس و مرهم خود را
چند صبا دلداده، آراااااام
ناپدید از دیده ی هر خلق و عام
گام های پشت هم، آغوش وار
ما تمام هستی هم بوده ایم ...
لیکن این سایه ی تاریکی و غم
در درون غفلت ما به زمان
شد پدیدار و سیاه؛ عشق مان
ناگهان روز جدایی سر رسید
فصل پاییزی ایام
فصل رفتن، و رهایی ...
موسم دلبستگی ها
موقع وابستگی ها
همه از دم به فنا واصل شد
تشنگی روح و جسم
سر به دار هر غروب
کنج عزلت، شب به آشوب
این مرا حاصل شد ...
نتوانم دگر از دوری تو
چله ای گریه کنم
خنده را زهر دهم
زخم را شور نَهم
ای خدایِ عشق و شور
واحد و منشأ نور
حرف دل با که بگویم
که نکارد به دلم
حاصلِ بی حاصل را
و توانی دگرم نیست ولی
شنوایی به سخن
بِشْنو از نی و نوا
بشْنو از مرد وفا
بِشِنو یاور دیرینه، کهن
و به رحم آ، به رحم آ ...
تاریخ سروده: ۲۳ام فروردین ماه ۱۴۰۲
شماره ثبت وبلاگ: ۲۱۱۱۴۰۲
کلیه ی حقوق مادی و معنوی این اثر متعلق به حسین جهانبخش میباشد و هرگونه سرقت ادبی، کپی برداری و انتشار بدون ذکر منبع پیگرد قانونی را بدنبال خواهد داشت.
